The time is nigh

Όλο και πιο συχνά, όλο και πιο αναπάντεχα μέσα στη ροή της ημέρας -τη στιγμή που κατεβάζω το ακουστικό μετά από ένα επαγγελματικό τηλεφώνημα, βάζοντας καφέ στην κούπα, σταματώντας σε κάποιο φανάρι στο δρόμο για το σπίτι- διακατέχομαι από στιγμές διαύγειας; στιγμές διαίσθησης; στιγμές συνειδητοποίησης; ότι σύντομα έρχονται πολύ δύσκολες, πολύ παράξενες, πολύ ανατρεπτικές ημέρες.

Despina Nissiriou Recovering my father's arms (detail), 2012

Και προσπαθώ να κρατηθώ από την καθημερινότητα και τις μικρές χαρές μου -να περπατήσω με τον σκύλο στο βουνό, να πιω ρακές με φίλους μια καθημερινή, να προλάβω ένα ακόμα θερινό σινεμά πριν χαλάσει ο καιρός- όσο απατηλές κι εύθραυστες κι αν μου φαντάζουν τελικά, σα να είναι το τελευταίο προπύργιο πριν την άνευ όρων παράδοση στη ματαιότητα, την κατρακύλα, την αλλοτρίωση, ή την ανεπιστρεπτί ανάληψη κάποιου ενεργού ρόλου στον προσεχή όλεθρο.

Κι αυτό θα περάσει. Κέντησε κάποτε η προγιαγιά.

Αλλά ακόμα δεν έχει αρχίσει...